Destroy, She Said (2)

[For English please scroll down / ไทย] “เคราน้ำเงิน, ทอสก้า และ sea of Vigo song cycle” ระลึกถึงความทรงจำและแรงบันดาลใจจากการออกแบบท่าเต้นของ Pina Bausch, Monica Casadei และ Rodrigo Pederneiras  {อ่านตอนแรกได้ที่ Destroy, She Said (1)}

*

*

*

*

*

เด็กคนนั้นกำลังไล่กวดรถยนต์คันข้างหน้า
เขาขึ้นเขาไท่ซันแล้ว
ชื่อของเขาลงหนังสือพิมพ์แล้ว
ผลการสอบในครั้งนี้สอดคล้องกับระดับความรู้จริงจริงของเขา
พวกเธอสองพี่น้องกอดกันอยู่

คุณวางใจเถิด ของพวกนี้ไม่มีทางสูญหายดอก
ปั้นจั่นกำลังยกของขึ้นไปบนเรือกลไฟ
กำลังของคนคนหนึ่งนั้นมีจำกัด
ในความมืดมีคนคนหนึ่งแอบซ่อนอยู่

โอบต้นไม้ใหญ่
กุมศีรษะ
ฉันคิดถึงเธอตลอดมา
ฉันคิดถึงเธอตลอดมา

ในความมืดมีคนคนหนึ่งแอบซ่อนอยู่ , บันทึกคอลลาจ พ.ศ. 2556

*
*
*
*

จุด

*

ฉันกอดพ่อไว้แน่น ว้าวุ่นใจแต่ไร้ถ้อยคำที่จะบอกเล่า จุดสีแดงลิบไกลบนหอสัญญาณยามค่ำคืน-สีเหมือนแววตาของสัตว์ร้าย เมื่อพ่ออุ้มฉันกลับเข้าสู่แสงนีออนจ้าภายในบ้าน ฉันจึงสงบลง พ่อกับแม่กล่อมฉันเข้านอน เวลาต่างกันหกชั่วโมง นี่เป็นเที่ยวบินข้ามทวีป ฉันผวาตื่นและเคว้งอยู่ชั่วขณะ มีทะเลอยู่ข้างนอก และฝูงแมงกะพรุนที่ทำจากจุดเล็กๆ ของหมู่ดาวก็ว่ายวนไปมา ฉันแนบแก้มชิดกระจก ตื่นตาอยู่ตลอดคืน มรกตปลิวคว้างใต้ต้นปาริชาติ ขณะกามนิตสูดกลิ่นซึ่งตลบฟุ้งอยู่ทั่วหุบเขานั้น ความรู้สึกระลึกเรื่องหนหลังได้ดูแล่นพรูเข้าสู่ใจโดยเร็ว ทำลายทะลุฝ้ามืดที่กำบังไว้ ตั้งแต่ตื่นขึ้นในสระจนบัดนี้ กามนิต ระลึกถึงความเป็นไปในอดีตได้ตลอด…

*

*
*
*
*
*
*

เส้น

Lines in my illustration 2013 – 2016

เส้นของร่างกาย: สัมภาระในชีวิตคนเราคือร่างกาย หากมองว่าร่างกายคือจุดที่ต่อเชื่อมกันจนเป็นเส้น เราอาจรู้สึกถึงหัวไหล่ ข้อศอก ข้อมือ ข้อนิ้ว คอ สะโพก เข่า ข้อเท้า ปลายเท้า – รู้ว่าทั้งตัวคือวงเวียน ข้อต่อคือจุดหมุน เมื่อลองเหวี่ยงจุดหมุนนั้นออกไป เส้นที่ได้คือพลังงานจากร่างกายของเราเอง หากรู้ว่าเส้นแต่ละแบบถ่ายทอดออกมาได้อย่างไร ก็สามารถย้อนรอย หาหนทางที่จะกลับเข้าไปได้เช่นกัน

*

*

*

*

*

จุดในร่างกายของคุณ และจุดในร่างกายของฉัน เราสามารถเชื่อมโยงกันเป็นเส้นได้ เส้นที่ต่อเนื่องและไหลลื่น ถ้าคุณไว้ใจฉัน เส้นของเราจะเป็นหนึ่งเดียวกัน

*

*

*

*

ว่าแต่จำได้ไหม ตอนที่หยุดเส้นความเคลื่อนไหวเหล่านั้น คุณมีวิธีจากมันมาอย่างไร

*
*
*
*
*
*
*

เส้นกับความทรงจำ:

พวกเธอช่วยกันหาคำจารึกบนต้นไม้ “พวกตะไคร่และมอสได้ขึ้นปกคลุมมันไปแล้วแน่ๆ” เธอคนหนึ่งพูดขึ้น “มันนานเหลือเกินนะ” เธออีกคนพึมพำ พวกเธอเหนื่อยหอบแต่ก็ยิ้มเป็นสุข ผ่านไปสองชั่วโมงก็เลยนั่งพิงที่โคนต้นจนผล็อยหลับไปทั้งคู่ ไม่มีใครยอมบอกใครว่าต้นไม้ต้นนั้นมันถูกโค่นไปตั้งนมนานแล้ว (บันทึก พ.ศ. 2553)

 

(Left)”Speed-dating with jellyfishes” workshop by Yodchat Bupasiri / (Right) DEPARTURE: a movement workshop by Ka-ge Mulvilai, Democrazy Studio, November 2014

“ความทรงจำคือการเคลื่อนไหวอีกอย่างหนึ่งที่มองไม่เห็น” – DEPARTURE: a movement workshop by Teerawat ‘Ka-ge’ Mulvilai (2014) 

เวิร์กชอปนี้เรียนรู้เรื่องการเคลื่อนไหวร่างกายที่สนใจเรื่องการ “จาก” มากกว่าการไปหาอีกจุดหนึ่ง จะเป็นอย่างไรหากทุกครั้งที่ส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกายเราไปสัมผัสที่ตรงพื้นที่ไหน จะเกิดเส้นใยเบาบางเชื่อมต่อระหว่างพื้นที่นั้นกับร่างกายไปไม่รู้จักจบสิ้น ยิ่งก้าวออกมาไกลเท่าไหร่ เส้นก็ยิ่งยืดขยายตามไปเท่านั้น ยิ่งแต่ละการสัมผัสทับซ้อนกันมากเท่าไหร่ เส้นก็ยิ่งขมวดมุ่นเป็นปมซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น

 

Lines in my illustrations 2010 (Left – photo credit: Garagay Sriparinyasin) and 2012 (Right)

 

(Left) Stephanie Sherriff “Untitled Poem”, 2014 photo credit  / (Right) “My Boyfriend Is a Pianist, He plays me love songs” exhibition by Oat Montien: My Drawings 

จะเป็นอย่างไรหากทุกสัมผัสของเราก่อให้เกิดต้นกล้าเล็กๆ แตกกอต่อยอดงอกงามขึ้นมา ยิ่งก้าวย่างถี่ขึ้นเท่าไหร่ หน่ออ่อนก็ยิ่งขยายจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เท่านั้น เราจะระมัดระวังไม่กลับไปเหยียบซ้ำรอยเดิมหรือไม่ วินาทีที่เท้าแตะพื้นล้วนมีความหมาย วินาทีที่ยกเท้าจากมาก็รู้ว่าได้มอบอะไรไว้เบื้องหลัง  เราจะไม่เร่งรีบ แม้หันกลับไปดูอยู่เสมอๆ แต่ก็รู้ว่าได้เคลื่อนตัวออกมาแล้ว

เพราะรู้ว่าได้จากมาอย่างไร จึงไม่ลังเลว่าจะลากเส้นไปต่อแบบไหน 

*

*
*
*
*
**
*
*
*
*

*

There was an interesting question from Porcupine Book team while we were filming a VDO for promoting “Destroy, She Said” last week: “Did you feel uncomfortable when you did these illustrations?” (Did doing these illustrations make you frustrated with the subject of of sex and violence?)

“No, not at all,” that was my answer.

The awkward and uncomfortable feelings usually happen to me when I don’t believe in text that I received from the editor (no matter what it is for.)

I have always been excited by any subjects that provoke my thought; subject that require styles which different from my previous works. For me, differences in my illustration styles depend on the core of its subject. I welcome playfulness and melancholia; calmness and agitation; happiness and desolation.

I usually transform my perceptions into various kinds of illustrations, and I realized the essential creative processes which are fruitful from my experiences and memories are always the same.

*

My creative process (2)

I have been fascinated by human body movement in terms of art: classical ballet, modern dance, contemporary dance, stage play, physical theatre, performance art, etc. Here are three performances I used as my sources of inspiration for this project.

*

1. Pina Bausch : Blaubart

*

Blaubart or Bluebeard is a French folktale written by Charles Perrault. It was adapted to dance theatre by Pina Bausch, a German performer and choreographer, in 1977 (nine years before I was born!) My interest is about Bausch’s interpretation toward human body which was subjected to the violence. Here was an excellent excerpt from thefunambulist.net :

Blaubart (Bluebeard), based on the tale of the same name, finds its very essence in the violence on the female body: Bluebeard is a nobleman who slaughter his wives, one by one, in a room of his castle.

Pina Bausch bases her choreography on the violence expressed between the male and the female body. The latter is continuously prostrated and in between a few attempts to flee from its rapist/murderer, it is mistreated like an object on stage: thrown against the wall, pull to the floor, embraced abruptly…

What we see as spectators is difficult to look at, as we know that the dancer’s body itself is subjected to all this violence: there is no “cheating,” violence cannot be expressed by anything else than itself.

…Pina Bausch force us to look at the violence of a part of human interactions and, far from making us think of it as an aesthetic experience, she contributes to our profound revulsion for it in such a way that no text seems to be able to describe it.

*

It was really hard to put my feelings into words after I watched this performance via youtube. There was an emotional intensity even in a still image as you saw above. There was a very distressing struggle in its atmosphere.

I had many questions on my mind: By using the same language, will it give the same effect if the performers were not identified by sex? What if all performers were presented as part of a neuter group?

From the sequences at 2.33 and 3.28, one forced another to control the whole body actions; both were female. It was the language of Bausch’s choreography that strongly spoke to us: when one was forbidden from taking possession of his/her own body, one had nothing left.

It reminded me to characters in ‘Destroy, She Said.’ (Thai version) They were different from women in Bausch’s Blaubart; they completely did possess their bodies, but they somehow had similar state of mind to characters in Blaubart.

 

As an illustrator for this book, I wanted to set them free, and let they had a celebration for themself in all aspects of human being, through my illustrations.

*
*
*
*

2. Monica Casadei : TOSCA X

I always fall asleep during opera performances, but not for Tosca.

So far as I remember, “Tosca, opera in three acts” was performed in 2003, 2006 ( directed by Rocco Pugliese and Lev Pugliese, world premiere), and 2015 (directed by Yuri Alexandrov), at Bangkok’s international Festival of Dance and Music. I am not quite sure whether I attend Tosca opera in 2003 and 2006, but I certainly did in 2015. 

What I love about opera: when the opera singers’s expression were projected for insignificant exclaimation words, it created a new interpretations. But not only their voices, I am also interested in their body languages which hold the story lines.

*

*

There were Scapia who “prefered a forced conquest to a passive surrender” (2003 programme p.25 ), and Tosca who was finally forced to surrender to the death. It were all about how individuals fighted with state power. However, the tradional opera has taken us nowhere: it too much focuses on melodrama of love.

Tosca X was something different and Monica Casadei did not take Tosca for granted.

*

**

TOSCA X : OMAGGIO A GIACOMO PUCCINI

Tosca X is the first performance of the new project of Monica Casadei called “Corpo d’Opera”, dedicated to great composers of the 20th century. Through this new creation, the artistic director and choreographer of the Italian dance company Artemis Danza proposes her personal version of Tosca, one of the most famous as well as dramatic opera play written by the Italian composer Giacomo Puccini.

The performance focuses on the central act of Tosca and aims at investigating the relationship between Baron Scarpia, a man craving for possession, and the famous Tosca, a woman living for art. ToscaX seems like a thriller, where Tosca plays the role of the victim and Scarpia personifies the persecutor.

text from Embassy of Italy(eventbrite page)

*
*

Monica Casadei’s Tosca was a very vigorous and energetic woman. Casadei’s choreography required a great strongness of human body which, in my opinion, was surprisingly presented in Tosca’s body more than the body of Scapia’s soilders. And when Scapia tried to possess Tosca, it was Tosca who mastered her body outstandingly.

*
*

I managed to somehow give the sense of Casadei’s Tosca into my illustrations. This is my interpretation of Tosca.

*
*
*
*

3. Rodrigo Pederneiras : SEM MIM

 

In 2013, Grupo Corpo , the Brazil’s dance company, performed a show named SEM MIM   (Without Me) at Bangkok’s international Festival of Dance and Music. It was an unforgettable performance for me. Here are the official records from Grupo Corpo :

1. Grupo Corpo – Sem Mim | 2011

2. Grupo Corpo – Sem Mim | 2011

The ballet is rocked and soothed by the original score composed by Carlos Núñez, of Vigo, and José Miguel Wisnik, of Brazil, and based on the only set of pieces from the medieval Galician-Portuguese secular songbook that has come down to us with its scores intact: the celebrated “sea of Vigo song cycle” by Martín Codax.

In the seven songs, dating from the 13th century, the poet always expresses the voice of the woman, or, more specifically, the voice of maidens in love that weep the absence or celebrate the imminent return of the lover-friend. Anxious to be reunited, they confide at times in the sea, at times in the mother, at times in friends. And, to appease or excite their desire, they go bathing in the waves of the sea of Vigo.

The lyrics of this medieval troubadour lead Rodrigo Pederneiras to mark his moving score with the interchange between calm and fury and with the ebb and flow of the waves and also to (re)produce, in the posturing on stage, the separation between feminine and masculine, where one always complains of the absence of the other, in choreography portraying the constant flux of advances and retreats and the recurrence of sinuous or abrupt movements of the torso.

text from grupocorpo.com

*
*
SEM MIM reminded me of nursery rhymes or lullabies because because of its gentle repetition. Rodrigo Pederneiras formed and reformed the group like stimulating waves. It gave a sensuous pleasure and warm tenderness at the same time.

When I drew, I imagined my drawing was alived and they joined Pederneiras’s dancer group, I even saw how they combined their choreographies together. I had ‘that’ rhythm in my head. I sensed this chemistry. I even designed the light setting on a stage for their performances. What I got was the significant figures on the book cover:

*
*

(to be continued “Destroy, She Said (3)”  Dancing with Pubic Hair : A Toast of Joy)