Destroy, She Said (1)

[Eng/ไทย]  พวกเธอคือใคร ใน “ทำลาย, เธอกล่าว รวมเรื่องสั้นเธอเล่า”  * “…โดยวิธีของคนทำงานศิลปะคนหนึ่ง เราอาจคัดกลั่นผลึก ตะกอนหมอกในน้ำ แล้วจับความหมาย เราอาจตกแต่งทะเสสาบของเราได้โดยลำพังตน อย่างที่ให้ปราศจากอิทธิพลของทะเลได้(อาจจะ)มากกว่าคนอื่น แต่หลายครั้งเปล่า ส่วนใหญ่เราแพ้คลื่นทะเล ที่จริงแพ้แก่ปรารถนาพื้นๆ ไหลลงร่องรอยเดิมซ้ำๆ… * * …หลายๆ ครั้งเราปลอบประโลมตนเองด้วยเรื่องตื่นเต้นชั่วครู่คราว (อ่านกวีให้ศพ, ฟังเรื่องเล่าของหญิงวิกลจริต) เรายึดเหนี่ยวตนเองไว้กับภาระที่เราสร้างขึ้นและผูกพันอย่างสัตย์ซื่อ (หมาพิการฯ) เราพึ่งอิงการใฝ่รู้ที่มากขึ้น ตรวจสอบลับคมทัศนะให้เฉียบแหลมกว่าเดิม แต่คลื่นของความสะเทือนใจยังคงซัดสาดเข้าหาเรา * * อาจเพราะด้านหนึ่งเราแยกตัวตนของเราออกมา มองดูตัวเรา รู้ทันตัวเราเอง ไม่ใช่บทบาทของนักเขียน ศิลปิน หรือนักวิชาการ เพราะบทเหล่านั้นมีข้อแก้ตัวให้กับบทบาทของมันเสมอ ความสะเทือนใจมาจากเรารู้ทันตัวเราเองในฐานะมนุษย์ ดังนั้น “ในสถานการณ์เช่นนี้ สิ่งพึงควรใส่ใจก็คือการทรยศของดวงจันทร์” อารยา ราษฎร์จำเริญสุข สูจิบัตรนิทรรศการ “ในสถานการณ์เช่นนี้ สิ่งพึงควรใส่ใจคือการทรยศของดวงจันทร์” จัดแสดงที่ Ardel Gallery พ.ศ. 2552  * * “In such a moment the…

Read More